Mád

Στις αρχές του 16ου αιώνα, ο Παράκελσος θυμήθηκε την επίσκεψή του στο Τοκάι-Χέγιαλγια ως εξής: «Είδα με τα ίδια μου τα μάτια όταν ταξίδεψα μέσω της Άνω Ουγγαρίας και επισκέφθηκα το Τοκάι, μαζί με τις γύρω περιοχές του—Μαντ, Ταρτσάλ και Τάλια. Ένας από τους οικοδεσπότες μου έδειξε μια σχισμένη κληματαριά, στην οποία λεπτά χρυσά νήματα έτρεχαν κατά μήκος της, παρόμοια με εκείνα που χρησιμοποιούνται για ύφανση.» Παρόλο που χρυσές κληματαριές δεν βρίσκονται στο Μαντ, τα σταφύλια που καλλιεργούνται εδώ και τα κρασιά που παράγονται από αυτά θεωρούνται εξαιρετικά, ακόμη και μέσα στο Τοκάι-Χέγιαλγια. Αυτό οφείλεται στο πλούσιο σε μέταλλα έδαφος των αμπελώνων, το οποίο έχει κάνει τα κρασιά του Μαντ διάσημα για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες εδώ και αιώνες. Επιπλέον, ο ζεόλιθος που εξορύσσεται κοντά στην πόλη, συχνά αποκαλούμενος «θεραπευτικές πέτρες», χρησιμοποιείται για ιατρικούς σκοπούς. Το Μαντ είναι δικαίως διάσημο για τα γευστικά του κρασιά, τους εύφορους αμπελώνες και τους πολλούς φημισμένους οινοποιούς που τα καλλιεργούν. Η πρώτη γραπτή αναφορά του οικισμού χρονολογείται από το 1255, ενώ η πρώτη μνεία της αμπελουργίας είναι από το 1332. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, αρκετές γαιοκτημονικές δυναστείες διέμεναν εδώ, συνδέοντας την ιστορία της πόλης με αυτή των αρχόντων της. Το Μαντ απέκτησε καθεστώς κωμόπολης το 1620, και σε όλη την ιστορία του υπήρξε πάντα ένας σημαντικός τόπος παραγωγής εξαιρετικών ουγγρικών κρασιών. Οι κάτοικοί του ήταν γνωστοί για την ευημερία και τον εμφανή πλούτο τους, χτίζοντας τα σπίτια τους από πέτρα και αποθηκεύοντας τα κρασιά τους σε προσεκτικά κατασκευασμένα κελάρια και βαρέλια.