Εθνικό Θέατρο του Μίσκολτς

Περισσότερες πληροφορίες

Το Εθνικό Θέατρο του Μίσκολτς, το παλαιότερο πέτρινο θέατρο της Ουγγαρίας που παρουσιάζει παραστάσεις στα ουγγρικά, έχει ιστορία σχεδόν δύο αιώνων, στενά συνδεδεμένη με την πόλη. Όλα ξεκίνησαν το 1815, όταν η πρώτη ουγγρική θεατρική ομάδα εγκαταστάθηκε στο Μίσκολτς μετά την αποχώρησή της από το Κλουζ-Ναπόκα. Οι παραστάσεις τους στον προαύλιο χώρο του πανδοχείου Κορόνα και στην αίθουσα των τσαγκάρηδων κοντά στη Σοτέτκαπου ήταν τόσο επιτυχημένες που οι πολίτες του Μίσκολτς αποφάσισαν να χτίσουν ένα πέτρινο θέατρο, το οποίο άνοιξε το 1823. Το πρώτο θέατρο καταστράφηκε από μια καταστροφική πυρκαγιά είκοσι χρόνια αργότερα, αλλά η κοινότητα ήταν αποφασισμένη να το ξαναχτίσει. Η κατασκευή του νέου θεάτρου διήρκεσε δέκα χρόνια και άνοιξε ξανά το 1857 με το έργο του Μιχάι Βέρεςμαρτι, "Μαρότ μπαν". Σχεδιασμένο από τον ιταλικής καταγωγής αρχιτέκτονα Γιόζεφ Κασάνο, το κτίριο συνδυάζει κλασικό στυλ με ρομαντικά στοιχεία. Το θέατρο κατέχει αρκετά ρεκόρ: είναι ένα από τα θέατρα της χώρας που λειτουργούν αδιάκοπα για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, με παραστάσεις που ανεβαίνουν στον ίδιο χώρο από το 1857. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του, το θέατρο έχει εκσυγχρονιστεί πολλές φορές, με την εισαγωγή ηλεκτρικού φωτισμού, την αναβάθμιση του συστήματος θέρμανσης και την επέκταση των καθισμάτων το 1925. Σημαντικές ανακαινίσεις πραγματοποιήθηκαν στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, όταν το θέατρο επεκτάθηκε σε γειτονικά κτίρια, διπλασιάζοντας το μέγεθός του. Οι ανακαινίσεις της δεκαετίας του 1990 πρόσθεσαν αρκετούς νέους χώρους παραστάσεων, όπως την Αίθουσα, το Θέατρο Δωματίου, το Παιχνιδόσπιτο και το Θέατρο Καλοκαιριού, επιτρέποντάς του να φιλοξενεί διάφορα είδη, από δράμα μέχρι μουσική και μπαλέτο. Μια θρυλική φιγούρα που συνδέεται με το θέατρο είναι η Έστερ Μπάτο, η οποία τιμάται με το καμπαναριό που δημιουργήθηκε προς τιμήν της. Η ιστορία του καμπαναριού και της κατασκευής του θεάτρου είναι βαθιά ριζωμένη στον πολιτισμό του Μίσκολτς. Το Εθνικό Θέατρο του Μίσκολτς παραμένει η καρδιά της πολιτιστικής ζωής της πόλης, εγκαινιάζοντας νέες σεζόν κάθε χρόνο. Η ιστορία του αποδεικνύει ότι, ενώ πολλά έχουν αλλάξει σε αυτές τις σκηνές τα τελευταία διακόσια χρόνια, η αγάπη για την τέχνη και το θέατρο παραμένει αναλλοίωτη.